سی و چند ساعت تا....

با خودم گفتم سی و چند ساعت تا آزادی و رهایی خودم خنده ام گرفت مگه کسی بال و پرت رو بسته بود دختر که میگی رهایی ؟ این راهی که انتخاب کردی انتخاب خود خود خودت بوده هیچکس هم مجبورت نکرده بود کرده بود؟ خودت خواستی که پاش بایستی پس مرد باش و تا آخرش وایسا . فکر کردم سی و چند ساعت دیگه همه چیز تموم میشه دیدم نه در هر صورت تازه یه شروع جدیده اگر قبول بشم که یه راه نسبتا طولانی و سخت اما شیرین پیش رو دارم و اگر قبول نشم هم باز فصل جدیدی تو زندگیم به وجود میاد . خلاصه که در نهایت به این نتیجه رسیدم که سی و چند ساعت دیگه قرار نیست اتفاق خاصی بیفته قراره یه امتحان بدم مثل چند صد هزار امتحانی که از اول دبستان دادم و صرفا نتیجه این امتحان نمیتونه خوشبختی یا بدبختی من رو رقم بزنه چون من قوی تر و بااراده تر از این حرفام ؛)

+ از همینجا برای بچه های ریاضی ، انسانی و هنر آرزوی بهترین نتیجه ممکن رو می کنم و بگم که براشون دعا میکنم حتما 

++ برای بچه های تجربی ( که هیچ کدومشون رو رقیب نمیدونم بلکه همشون رفیق های منن بدون اغراق )  هم از صمیم قلبم دعا می کنم که به آرزوی قلبی شون برسن و همینطور بچه های زبان 

+++ دو سه سال قبل یه برنامه ای می دیدم راجع به مفهوم توکل کارشناسش حرفاش خیلی به دلم نشست میگفت : توکل یعنی اونقدر به خدا اعتماد داشته باشی که شدن یا نشدن اون اتفاق از ته ته قلبت برات یکی بشه یعنی اونقدر ازش دل بکنی که انگار میدونی قرار نیست بهش برسی هیچوقت و اونقدر مشتاقش باشی که تا آخرین لحظه دست از تلاش نکشی . من اون موقع گفتم اوه چه سخت من که نمیتونم اصلا هیچوقت این مدلی توکل کنم اما الان تا حدزیادی همین طوریم خدا کنه خدا کمکم کنه که تا آخرین مراحل همینطور متوکل بمونم . 

++++ خیلی التماس دعا از همگی