از اون موقعی که هنوز مدرسه نرفته بودم ولی سواد داشتم بیش از دودهه میگذره هرتابلویی توی خیابون یا هر نوشته ای توی تبلیغ تلویزیون رو میخوندم. هرچی بزرگتر شدم حساسیت خودم و البته مادرجانم روی دیکته و درست نوشتن بنده بیشتر شد تا جایی که حاضر بودم ریاضی ۱۰ بشم ولی دیکته ۱۹/۷۵ هم نشم. توی دوره های مختلف از دبستان همیشه سرگروه بودم یادمه کلاس سوم دبستان توی علوم یه آزمایشی بود که دونه های برنج رو میریختیم روی بلندگوی ضبط صوت و روشنش میکردیم و می‌دیدیم بالا پایین میشه. معلممون گفته بود همه اعضای گروه گزارش بنویسن و تحویل سرگروه بدن سرگروه تصحیح کنه تحویل من بده. اون موقع خوب یادمه که فقط من ضبط صوت رو ضبط صوت نوشته بودم بقیه همه زبت صوت یا ظبط سوت یا خلاصه غلط غلوط نوشته بودن من ۸ ساله همون موقع کلی بهشون تذکر دادم که ببینید خیلی زشته وقتی یه کلمه رو اشتباه مینویسین و البته اونا اینجوری بودن که برو پی کارت بابا! و خب از یه بچه ۸ ساله کسی شاید خیلی توقع درست نوشتن نداشته باشه ولی طبیعتا هرچی بزرگتر میشی توقعات جامعه ازت بیشتر میشه و موقعی که فردا پس فردا قراره خانم دکتر بشی یه خرده ضایع است که توی جزوه ات بنویسی مرقوم به صرفه !!
پ.ن: ورودی ما هنوز اونجوری نیستن که مثل سگ و گربه بپرن بهم و جزوه ها شون رو شیر میکنن ولی با دیدن مرقوم به صرفه نتونستم سکوت کنم و احتمالا همه میکشنم 😅
