همه چیز پیچیده بود تو هم که ناگهان...

دیشب ساعت ۹ که از کلاس زبان برگشتم تنم درد میکرد چشمام هم میسوختن. سعی کردم به قول مامان جون چخش کنم بره ولی این توبمیری از اون تو بمیری ها نبود مادر نازنینم که از کیلومترها اونورتر تشخیص میده چقدر داغونم شروع کرد اقدامات اولیه رو انجام دادن و منو بست به پرتقال و سوپ و شلغم. اما مریضی لعنتی سمج تر از این حرفا بود حالم رفته رفته بدتر شد و تب ام به ۴۰ رسید در حالی که سه تا پتو گردن کلفت روم بود میلرزیدم مادرم هم عین اسپند روی آتیش می‌گفت پاشو بریم دکتر اما من میگفتم سردم میشه هوا هم آلوده است بدتر میشم. بالاخره موفق شد و منو کند از توی رختخواب. یه تیشرت و یه پلیور و یه مانتو ضخیم تنم کردم روش هم پالتو و ضخیم ترین شالی که داشتم رو انداختم سرم. مادرم گفت نگاه کن ببین دفترچه‌ات چند تا برگه داره؟! و پاسخم این بود که هیچی! دوباره رفتیم بالا و شناسنامه و کارت ملیم رو آوردیم که اول بریم دفترچه رو تمدید کنیم کنیم بعد بریم درمانگاه. من توی ماشین از هوش میرفتم و مادرکم بدو بدو رفت دفترچه ام رو تمدید کرد آورد. خداروشکر درمانگاه زیاد شلوغ نبود و رفتیم تو. بماند که خانم دکتر چقدر خنده اش گرفته بود از این همه لباسی که پوشیدم و موقعی که میخواست فشار خونم رو بگیره چقدر طول کشید تا آستینم رو درآوردم. تب ام همچنان ۴۰ بود سرفه های وحشتناک میکردم و گلو و گوشم عفونی علی رغم این که هیچچچچی درد نداشتم. هزار تا دارو برام نوشتن و سرم با سه تا آمپول توش دیگه داشتم شرحه شرحه میشدم سرم رو زدیم و اومدیم خونه و من شرشر عرق می‌ریختم تب ام قطع شد و دوباره با تیشرت توی خونه می‌گشتم که یهو چنان لرزی کردم که دندونهام میخورد به هم. پلیور معروف رو پوشیدم و رفتم زیر پتو و چسبیدم به شوفاژ . عصری که خواب بودم فرشته نجاتم زنگ زد سارینا بود که گفت فردا تعطیله یعنی اون لحظه از خوشحالی نمی‌دونستم چیکار کنم؟! چرا؟؟ چون فردا میانترم حذفی فیزیو بود شامل مباحث خون، تنفس و کل سلول و NMJ !!!  و من با اتفاقات پیش اومده نصف تنفس رو خونده بودم فقط(نصف راحتش البته) و گلبول های قرمز خون! جالبیش اینجا بود که مباحث سلول رو که مصادف شده بود با کش و قوس های مادرم حتی سر کلاس هم نبودم.😐😓 خانم دکتر ازم پرسید که شاغلی یا درس میخونی و من گفتم جفتش! گفت برای جفتش دو روز گواهی می‌نویسم برات به شدت مسریه بیماریت و احتمالا خیلیم دیر خوب میشی به خاطر آلودگی هوا 😭😭😭😭 اگر تعطیل نمیشد به فنا میرفتم ⁦🤦🏻‍♀️⁩⁦🤦🏻‍♀️⁩⁦🤦🏻‍♀️⁩

متعلق به هیچ کجا

من اساسا آدمی هستم که به قول مادرم آشغال زیاد جمع میکنم مثلا توی این هشت سالی که زبان درس میدم یه خصوص اون موقع ها که تخصصی زبان کودک درس می‌دادم بچه ها برام نقاشی میکشیدن یا کاردستی درست میکردن و من همه شون رو نگه داشتم. یا مثلاً یه سری از کتاب هایی که خاطره دارم باهاشون و حتی دوستشون دارم هنوز ودفتر عربی سوم راهنماییم که کلی خاطره دارم باهاش. بگذریم. حالا از اون طرف توی یه سری چیزها یهو ناغافل تنوع‌طلب میشم و جذابیت یه سری چیزها خیلی زود برام از دست می‌ره مثلا پارسال خودمو میکشتم که برم دانشگاه یه دونه غیبت هم نداشتم اما امسال... امسال حس میکنم که دانشگاه دیگه جذابیتی برام نداره درس ها هم همینطور فیزیو رو دوست دارم ولی بافت به خصوص اونجایی که مقایسه ای میشه رو نه. استاد باکتری شناسی دامپزشکی درس میده و میگه سودوموناس آیروژینوزا  عامل چیه ؟ و من باذوق جواب میدم  عفونت بیمارستانی! استاد مهربان یه لبخندی میزنه و میگه بله اونم هست منظورم تو دامپزشکیه و حسرت های مغز معیوب من دوباره شروع میشن و من دوباره خودم و عالم و آدم رو سرزنش میکنم که چرا من نباید الان دانشجوی پزشکی باشم این روزا خیلی حالم گرفته است برام دعا کنید 

دیگه دارم زیاده روی میکنم...

حواسم به هیچی نیست. امروز بعد نود و بوقی رفتم آرایشگاه خانمه بهم گفت آبروی راستت داره خالی میشه از تو حواست هست بهش. گفتم نه اصلا. گفت حالا بهش فکر نکن فقط تقویتش کن. از اون ور گوشیم نوتیف میده menorrhagia ات دو هفته است که عقب افتاده داری چه غلطی میکنی؟! هوووف دارم تو اوج جوونی پرپر میشم که! تازه هنوز به نصف اون چیزهایی که میخواستم هم نرسیدم روزها استرس دارم و شب ها خواب های اضطراب آور میبینم نتیجتا نه شب آرامش دارم نه روز و نتیجه اش میشه این 

می‌دونم که نباید خوشحال باشم ولی هستم

دانشگاه ها هم تعطیله فردا. هوای تهران واقعا افتضاحه و من دو روز بود که همش سردرد داشتم تازه با این که خونه بودم. از همه مهمتر اینه که فردا ۸ صبح مجبور نیستیم صدای رو مخ دکتر ک رو تحمل کنیم که با ریتمی کش دار شبیه اون تنبل درختی زوتوپیا حرف میزنه میخوام فردا رو از عیاشی بترکونم یه عالمه فیلم ببینم و بستنی بخورم بی خیال هرچی فیزیو که مونده و هرچی باکتری که حتی سر کلاسش هم نرفتم.

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی/ عشق داند که در این دایره سرگردانند

روزها پشت سر هم میان میرن و من گذر عمر رو برای اولین بار تو زندگیم با تک تک سلول هام حس میکنم. ۴ روز در هفته ساعت ۶:۳۰ صبح میرم بیرون و موقعی که میام خونه ۹ شبه. از خستگی دیگه حتی نمیتونم فکر کنم. موبایلم دستمه و به فرداش فکر میکنم که باز باید ۵:۳۰ صبح بیدار بشم و بدوبدو حاضر بشم که به قطار برسم و از   هول و هراسش خوابم نمیبره. زندگی منو انداخته تو رینگ و من مدام بدون این که بدونم از کدوم طرف دارم مشت میخورم و بیشتر گیج میشم. لابیرنت زندگی به اندازه کافی پیچیده هست اما من با کارهایی که کردم و تصمیماتی که تا اینجا گرفتم حس میکنم پیچیده ترش هم کردم. خسته ام از دویدن روی تردمیل که انگار به هیچ کجا قرار نیست برسه. سرگردون و مردد میرم جلو و نمی‌دونم این سیکل معیوب تا کجا میخواد ادامه داشته باشه. از کارم نسبتا راضی ام خداروشکر اما نمی‌خوام تا آخر عمرم معلم باشم. قرار من یا خودم یه چیز دیگه است خدایا تو که تا فیها خالدون قلب و نیم منو میدونی دورت بگردم یه کوچولو بیشتر با من بیچاره راه بیا