|:?Is it a big deal

همه ما تو هر سن و سالی که باشیم دیدیم که وقتی فرزندان یک خانواده به آغاز دوران نوجوانی شون می رسن یه سری اختلاف نظرها شون با والدین شون برجسته میشه و این که این اختلاف به نزاع و درگیری منجر بشه یا به این که باعث بشه والد یا والدین به هم نزدیکتر بشن به خیلی عوامل بستگی داره مثلا میزان کرنش و گذشت هم بچه ها و هم والدین و کلا خیلی چیزها. بعضی ها هم کلا نوجوانی پرتنشی ندارن ولی بلافاصله بعد از این که دوران teenage بودن رو میگذرونن (تقریبا از 20 سالگی به بعد) متوجه اختلاف نظرشون با والدین شون میشن و بحران برای این دسته از جوانان از 20 سالگی استارت میخوره . من یکی از همین بچه ها هستم . تا قبل از 20 سالگیم مثل یه بره مطیع و سر به زیر بودم و فقط چشم میگفتم(بارزترین مثالش انتخاب رشته دبیرستان و دانشگاهم ) بعد از اون هم اغلب اوقات باز چشم میگفتم اما تو تعداد بسیار معدود و اندکی از موقعیت ها ابراز وجود می کردم و البته در موارد بسیاری سرکوب می شدم . هرچه جلوتر رفتم این اختلاف و شکاف نسل پررنگتر شد و الان با یه نگاه سرسری به همسن و سالانم متوجه میشم که من هنوز توی خیلی از زمینه ها اجازه و قدرت ابراز وجود ندارم و این اصلا خوب نیست. با توجه به یه آمار جهانی 70% از جوانان دنیا دارن به صورت آگاهانه به مجرد بودن و ازدواج نکردن تا پایان عمرشون فکر میکنن و براش برنامه ریزی میکنن. من خودم فکر می کنم یکی از کسانی هستم که خیلی جدی به این موضوع فکر می کنم . اما این که والدین یک جوان  هنوز فکر کنند که  میتونن دست فرزند یا فرزندانشون رو بگیرن و هرجا رفتن با خودشون ببرن بدون اهمیت دادن به سلیقه و حتی نظر اون جوان به عنوان یه فرد تقریبا مستقل و دارای هویت اصلا قشنگ نیست. این که یک نفر اونقدر همیشه اطاعت شده باشه که تاب مخالفت نداشته باشه اصلا قشنگ نیست. این که یک والد بگه تا وقتی توی خونه من هستی هرجا من میرم باید بیای هروقت مستقل شدی هرکار خواستی بکن و منظور از استقلال تلویحا فقط ازدواج باشه اصلا اصلا قشنگ نیست. اینجا دیگه بحث دختر یا پسر اون خانواده بودن مطرح نیست . بحث فردیت و احترام به شخصیت انسانهاست. من علی رغم این که بسیار زیاد توی دور و بریام دیدم که صرفا به خاطر رهایی از یه سری چارچوب ها تن به ازدواج دادن اما تا این سن که رسیدم هیچوقت این قضیه رو راه نجات ندیدم و معتقدم از چاله دراومدن و افتادن به چاهه اما وا قعا دلم میخواد بدونم سرمنشا افکاری که صرفا ازدواج رو مساوی با سرو سامان گرفتن میدونن از کجاست و چی باعث شده بعضی والدین به اینجا برسن ؟ چرا یک دختر یا پسر مجرد که تا حالا هیچ کار خلافی ازش سر نزده حق نداره برای خودش لحظاتی رو توی خونه با خواهر یا برادرش سپری کنه به جای اینکه مثل یک کودک راه بیفته دنبال والدینش و هرجا اونها میرن بره؟ آیا این واقعا خواسته زیادیه یا مسئله بزرگیه؟واقعا نمیدونم چی باید بگم دیگه عمق فاجعه خیلی بیشتر از این حرفاست -_-

چه خوش مصاحبت اند مهمانانی که به حریم خصوصی احترام می گذارند....

توی فرهنگ ایرانی تا اونجاییه که من یادم میاد همیشه میگفتن مهمان حبیب خداست . مثلا مادربزرگم معتقد بودن که مهمان روزیش رو با خودش میاره . از بچگی از وقتی که خودم رو شناختم ما خانواده به شدت پر رفت و آمدی بودیم و مهمون زیاد داشتیم و خب من یه جورایی به رفت و آمد و زیاد  مهمان داشتن عادت کردم و یه جورایی هم دوست داشتم تا اینکه یه کم عقل رس تر شدم و سوالات بی سر و ته بعضی از مهمانان گرانقدر از قبیل اینکه کلاس چندمی؟ معدلت چند شد امسال ؟ و بعدش هم کنکور رو چیکار کردی و رتبه ات چند شد ؟ و استپ بعدی پرسیدن ترم چندم هستی و در نهایت بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه این که پس چرا ارشد نمیخونی و چرا ازدواج نمیکنی و پس چکار داری میکنی و الی آخر.....

در مقابل این گروه یه گروه دیگه هستن که متاسفانه به اقتضای مشغولیات زندگی شهری ما سالی یک بار میبینیم شون و دو روز قبل این اقوام مهربان و نازنین مهمان ما بودن. یادم نمیاد هیچ وقت از من سوال خاص راجع به تحصیلات و اشتغالم کرده باشن و در حالی که پارسال یک ماه مونده به کنکور مهمان شون بودیم نه پرسیدن کنکور سال قبل چی شد و نه اینکه امسال چیکار کردی و اینها. دوقلوی یک دختر و یک پسر این خانواده هم امسال کنکوری بودند و من با دخترشون در ارتباط ام و من هم نپرسیدم ازش کنکور رو چکار کردی فقط بهش گفتم خدا قوت عزیزدلم آرزو میکنم به اون چیزی که دوست داری برسی و دارم به این فکر میکنم که چقدر خوب میشه هرکس سرش به کار خودش باشه و سوالاتی رو از دیگران نپرسه که معذبشون کنه و من به شدت دارم به خودم سخت می گیرم در این باره و روی خودم کار می کنم که سوالات کاملا شخصی از دیگران نپرسم و فقط براشون آرزوی موفقیت بکنم و بذارم اگر خودشون دوست داشتن بقیه اش رو برام تعریف کنن. امیدوارم روزی برسه که احترام به حریم خصوصی به اندازه سلام کردن جا بیفته .

غُرنوشت(فقط واسه اینکه بدونم چقدر غرغروام )

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

اضطراب است اضطراب است اضطراب...

یه سریال اینترنتی سفارش دادم .بعد کلی کش و قوس و این که راهتون دوره و فلان امروز صبح قرار شد پنج شنبه به دستم برسوننش . امروز عصر که رفتیم پیاده روی دیدیم توی آسانسور نوشته ان جلسه سالیانه ساختمون پنج شنبه صبح توی لابی  ساختمون :||| یعنی اون لحظه دلم میخواست بنزین بریزم سرم خودمو آتیش بزنم مگه بدشانس تر از من هم داریم ؟! تازه مادرم هم داره کلی به پدرم اصرار میکنه که پنج شنبه سرکار نرو و جلسه رو حتما شرکت کن . من ؟ دارم قالب تهی می کنم از استرس چون اصلا چیزی نیست که بتونم راجع بهش به پدرم توضیح بدم مادرم کامل در جریانه البته ولی من شروع کردم مکاتبه با پشتیبانی اونجا که سر جدتون نفرستین:(( ولی هنوز پیغام هام پاسخ داده نشدن دعا کنین که بتونم با اونجا تماس بگیرم و شیر فهم شون کنم که شنبه بفرستن کالای لعنتی ما رو . خلاصه که دعا منین موفق بشم باهاشون تماس بگیرم دارم از استرس میمیرم :(((

+(دقایقی بعد نوشت): آقا من موفق شدم باهاشون تماس بگیرم و خطر از بیخ گوشم گذشت ولی خدا میدونه که به خدا رسیدم تا این موضوع حل شد یه نذر کوچیک کردم بپرم برم اداش کنم تا تنور داغه ! 

دلت در تنگنای تنبلی ماند /تنت در چار میخ کاهلی ماند

فکر کنم جناب عطار با منه ! چشم دیگه تنبلی نمی کنم :)

راستش قرار بود از اول تیر ماه یوگا رو شروع کنم ولی از اونجایی که هشتم تیر کنکور بود و من هفته آخر جوگیر بودم که یه وقت خدای نکرده آب تو دلم تکون نخوره دیگه نرفتم ثبت نامش هم آخرای ماه تا نهایتا پنجم ماه بعدش هست این شد که دیگه افتاد واسه این ماه . دیروز چند تا مهمون سوپر رودروایسی دار داشتیم و خب من و مادرم زیر و روی خونه رو تمیز کردیم و هلاک شدیم امروز زودتر از ساعت 13 نتونستم از جام بلند بشم شانس آوردم که اینجایی که میخواستم برم ثبت نام تا 6 باز هستن خلاصه ساعت 4 شال و کلاه کردم و رفتم اونجا و دیدم که زمانی که من در حسن و حسین رو روی خودم بستم و نشستم گوشه خونه غصه میخورم همه دارن میان از زندگیشون لذت میبرن و به فکر خودشون ان یه کم برای خودم ابراز تاسف کردم و رفتم ثبت نام کردم و از 2 مرداد شروع میشه اما دو روز در هفته است گفتم اگه بشه توی دو تا تایم و روزهای مختلف بنویسم که بشه چهارروز در هفته و کلک اضافه وزنم رو با ورزش و صد البته کم خوری بِکَنم این تابستون . البته ما هفته ای 3 بار هم حدود 1 ساعت پیاده روی می کنیم به اتفاق خانواده. با خودم فکر کردم که یه جلسه برم ببینم چه جوریاس اگه خوب بود و خوشم بیاد برم بکنمش 4 روز در هفته والا بهتر از تو خونه نشستن و فکر و خیال کردنه ، مگه نه ؟ 

+من تا حالا یوگا نرفتم نمیدونم اصلا چه جوریه ولی زیاد راجع بهش و اثرات شگفت انگیزش روی ذهن و بدن خوندم امیدوارم که برای من هم مفید باشه. 

دائم دل خسته در عذاب است!

از استراحت مطلق خسته شدم منظورم از استراحت مطلق قطعا CBR نیست منظورم اینه که صرفا کتاب بخونم و فیلم ببینم و برم گردش و هیچ کار meaningful ای انجام ندم احساس می کنم دلیلی برای زنده موندنم پیدا نمیکنم یه چیزی که بدونم دارم واسه چی نفس می کشم اصلا من به چه دردی می خورم ؟ احساس مفید بودن نمیکنم و این به شدت آزارم میده. برای n جا رزومه فرستادم اما دریغ از یه تماس :((( واقعا از بلاتکلیفی خسته شدم خدایا احساس می کنم روزهای طلایی زندگیم بدون هیچ دستاورد درخشانی داره سپری میشه . خدایا یه سورپرایز خوب لطفا یه هدیه غافلگیر کننده یه چیزی که حالم رو خوب کنه. خدایا حتی اگه از دستم ناراحتی باز هم حواست بهم باشه لطفا تو تنها دارایی من هستی که استرس از دست دادنت رو ندارم و تازه خودت به این دنیا دعوتم کردی و از روح خودت در من دمیدی، کمکم کن که بتونم جلوه ای از وجود بی انتهای تو باشم و نشون بدم که توی بینظیر خالق و آفریننده ام بودی. 

من چقدر دوستت دارم خدا . 

تقدیم به همه دختران سرزمینم...

حقیقت امر اینه که دخترها همه جای دنیا به شدت توانمند هستن به شرطی که جلوشون گرفته نشه و بال و پرشون چیده نشه و وارد حاشیه هایی نشن که هیچ سودی به حالشون نداره که در اغلب موارد این اتفاق میفته و در همه دنیا دخترها رو کمتر از پسرها می پندارن و نتایج یه تحقیق تو آمریکا نشون میده که توی یه کلاس کالج که هم پسرها هستن و هم دخترها احتمال داوطلب شدن یه پسر چندین و چند برابر یه دختره( عدد دقیقش یادم نبود چک میکنم و مینویسمش اینجا) یا یکی از دوستان صمیمی من که سوییس زندگی میکنه میگفت این که دوست دارن خانم ها رو برای یه کاری انتخاب کنن دلیلش این نیست که به حقوق زن ها احترام میذارن دلیلش اینه که به یه خانم طبق قانون میتونن برای یه کار مشابه حقوق و مزایای کمتری پرداخت کنن نسبت به یه آقا. خب این قضیه کمترانگاشته شدن و جنس ضعیف انگاشته شدن تو ایران ما خیلی پررنگتره متاسفانه و نسل به نسل هم این چرخه داره تکرار میشه و من درست نمیدونم چی میتونه باعث توقف این دور باطل بشه ولی به نظرم هرکس باید از خودش و اطرافیانش شروع کنه تا نگاه ها و باورهای جنسیت زده رو یواش یواش اصلاح کنیم هرچند که به من و هم سن و سال های من دیگه قد نمیده اما اگر نوه ها و نتیجه های من هم بتونن حق خودشون رو بگیرن باز هم جای خوشحالی داره. خلاصه که من فکر می کنم که روز دختر فقط نباید به حرف باشه من و همه دخترهای سرزمینم باید کاری کنیم که ثابت کنیم ما فقط جنس لطیف نیستیم و در عین لطافت و رافت وجودی مون بسیار کارآمد و قوی هستیم و میتونیم دنیا رو روی دست هامون بچرخونیم روزتون مبارک باشه همه ی دختران سرزمینم:) آرزو می کنم که بتونیم دست در دست هم باورهای غلط رو بشکنیم و روز به روز بیشتر خودمون رو ثابت کنیم .

خاطرات تلخی که زنده می شوند :'(

طبق روال شب های گذشته بعد از اینکه همه خوابیدن توی اتاقم داشتم Grey's Anatomy تماشا می کردم که رسیدم به یه قسمتی که درست دکمه ی زنده شدن خاطرات تلخ من رو فشار داد و من که تک تک اون لحظات رو با سلول هام لمس کرده بودم لبریز شدم از غم و همه اون لحظات و سختی هاش برام زنده شدن دوباره . جریان از این قرار بود که مادر یکی از جراحان کاریو توراسیک متوجه میشه کنسر داره و درمانش رو شروع میکنن اما دخترش درمان های غیرمنطقی پیشنهاد میده که دوستان و همکارانش رد میکنن اونها رو و مادره میگه بهشون من که در نهایت می میرم نمیخوام بعد از مرگم دخترم  فکر کنه که کاری رو میتونسته بکنه اما نکرده هرکار میگه رو انجام بدین :'(((

موقعی که م.ژ مریض شده بود به یکی از اقوام یک پله دورتر درست همین حرف رو زده بودن ؛ گفته بودن من فقط به خاطر سه تا دخترام این درمان ها رو انجام میدم تا بعدا احساس عذاب وجدان نکنن :'(( عمق این حرف خیلی دردناکه واقعا و من امشب عمیقا سوختم ولی توی سریال دوباره همون دیالوگ ها و همون موقعیت ها رو دیدم . آرزو می کنم خدا برای هیچ کس این مریضی لعنتی رو نیاره :'((( 

در شکرزار قناعت نبود تلخی عیش

وسط اتاقم روی زمین دراز کشیدم تا کتابمو بخونم اما یهو فکرم رفت سمت این که من خیلی چیزها دارم واسه شکرگزار بودن و قانع بودن اما چرا نه اونطور که باید شکرگزارم و نه حتی یک اپسیلون به چیزهایی که دارم قانع ؟ راستش چشمم فقط به نیمه خالی لیوانه و نداشته هام .داشته هام رو می ریزم رو یک کفه ترازو و نداشته هام انگار تو اون یکی کفه سنگین تره . راز قانع بودن و حریص نبودن چیه واقعا ؟ چرا من آدم هایی رو میبینم که با یک سوم دارایی های من ( چه مادی و چه معنوی بیشتر معنوی ) قانع ان و خوشحال و شکرگزار و عمیقا احساس خوشبختی میکنن اونوقت من هرچی میگذره و بزرگتر میشم کمتر احساس قناعت می کنم نسبت به داشته هام . راستش خیلی این موضوع ذهن من رو به خودش مشغول کرده واقعا نمیدونم چنین چیزی نرماله اصلا یا نه ؟ مگه میشه یه نفر اینقدر طلبکار باشه از زندگی و هیچوقت هیچ چیز اونطور که باید قانعش نکنه ؟ خدایا آخه این همه جاه طلبی و کمال گرایی از کجا نشأت میگیره ؟ 

ظرافت های دخترانه

راستش بارها با مادرم سر این موضوع بحث های جدی کردیم که متاسفانه هیچ کدوم مون از موضع مون کوتاه نیومدیم و در نتیجه بحث مون بدون جمع بندی و نتیجه گیری موند . 

مادر من فرزند اول  یک پدر سوپر دیسیپلین دار ارتشی بوده ( خودتون فشارهای روی بچه اول رو با والد ارتشی جمع بزنین حساب کار دستتون میاد!) و خودش هم بعدها حقوق خونده و من ؟ فرزند اول این مادرم . از بچگی با کلی فشار و نظم و باید و نباید و تذکر بزرگ شدم . حالا بریم سراغ بحث اصلیمون؛ مادر من معتقده که ظرافت های دخترونه یعنی این که ٥٠ کیلو باشی کلا پوست و استخون ،یعنی به ظاهرت به موهات به پوستت و اینجور چیزها یه عالمه اهمیت بدی ،یعنی هیچوقت حتی وقتی عمیقا شادی قهقهه سر ندی و فقط به یه لبخند کوچیک قناعت کنی ،یعنی حتی اتفاقی هم هیچوقت نباید کوچکترین صدایی بیاد وقتی داری استکان آماده میکنی که چای بریزی ، یعنی تو سوپر مارکت اگر کسی داره چیزی رو گرون میده سکوت کن و حتی نپرس قیمتش چقدره اصلا پول رو بده سرت رو بنداز پایین بیا بیرون ، یعنی کلا با تُن  صدایی صحبت کن که به زور صدات شنیده بشه نه این که بلندگو قورت دادی انگار ( منظورشون منم !) یعنی وقتی داری غذایی رو از یه ظرف به ظرف دیگه می ریزی حتی یه مولکول از غذا هم تصادفا روی سطح کابینت نریزه چون در این صورت (ها) دیگه تو ظرافت دخترونه نداری . 

القصه من توی خیلی از زمینه ها با مادرم توافق ندارم سر این ظرافت های دخترونه . مثلا من اینطوری نیستم که صبح ها تا چشم باز کنم آرایش کنم و کسی بدون آرایش ام رو ندیده باشه چون معتقدم آرایش مال مواقع خاصه و دلیلی نمیبینم هرروز هرروز آرایش داشته باشم یا مثلا من رنگ های خنثی مثل مشکی ، سُرمه ای و طوسی ملانژ رو ترجیح میدم و هیچوقت مثلا دلم نخواسته مانتوی لیمویی یا نارنجی بپوشم و خدا میدونه که چقدر توبیخ شدم گاهی سر این قضیه که تو افسرده ای دل مرده ای فلانی بهمانی :(( یا در مورد وزن من معتقدم باید در حدی که سلامتی آدم به خطر نیُفته اضافه وزن نداشت ولی این که من خودم رو بکشم که شبیه فلانی بشم رو من کلا باهاش مخالفم من معتقدم من ، منم و فلانی ، فلانی و من حاضرم فقط شبیه خودم باشم نه هیچ کس دیگه . ضمنا من از کلیشه ها جنسیتی به غایت متنفرم مثل اینکه دختر فلان کارو میکنه دختر بیسار کارو نمیکنه یعنی دلم میخوام خنجر بزنم وسط طحالم تا از خونریزی داخلی بمیرم وقتی این کلیشه ها رو میشنوم :'(((

حالا واقعا از اعماق قلبم دوست دارم بدونم نظر شما راجع به ظرافت های دخترونه چیه ؟ و معیارهایی که شما اسمش رو میذارین ظرافت دخترونه چین واقعا ؟