در بیابان فنا گم شدن آخر تا کی/ره بپرسیم مگر پی به مهمات بریم (یادداشتی بر فیلم ملی و راههای نرفته اش)

موقعی که این فیلم توی سینما اکران شد خیلی دلم میخواست برم ببینم اما خب موقعیتش پیش نیومد 

دیروز از چند نفر شنیدم که دی وی دی اش اومده اما همه سوپریها گفتن هنوز نیومده خلاصه تو اینترنت گشتمو لینک دانلود حلال!ش رو پیدا کردم( یعنی با پرداخت هزینه اجازه دانلود بهت میده) 

دیدن این فیلم قلبم رو به شدت به درد آورد و من که ترس وحشتناکی از ازدواج داشتم ترسم دو صد چندان شد با دیدن این فیلم 

راستش من این زنجیره که خشونت خانگی نسل به نسل قربانی های خودش رو می گیره با چشمان خودم شاهد بودم توی یکی از اقوام نزدیکم و واقعا فکر میکنم این موضوع متاسفانه خیلی ریشه داره توی کشور ما و دردش اونجایی استخوان سوز میشه که توی آقایون قشر به اصطلاح تحصیل کرده هم داره روز به روز رواج پیدا میکنه . من جامعه شناس نیستم از جامعه شناسی هم به جرات میگم چیز زیادی سر در نمیارم اما واقعا احساس میکنم خیلی اتفاق های بدی داره میفته توی بعضی خونه ها و بچه هایی که با بی مهری و تحقیر و کتک قد میکشن اما بزرگ نمیشن * میتونن توی آینده این اجتماع تبدیل به معضل های بزرگ اجتماعی بشن . به نظر من این فیلم نشون میده که بعضی دخترها بعد از ازدواج شون چقدر بی پناه هستن ؛ خانواده خودشون میگن "دختر خوبی " باش و برگرد سر زندگیت ، خانواده همسرشون تک تک شون قربانی ان و خود همسر که از دیو دو سر هم بدتره .

نکته دیگه ای که توجه منو جلب کرد اینه که من همیشه یه دیدگاهی داشتم که میگفتم کتک همیشه فیزیکی نیست گاهی یه نفر با بی اعتنایی و لطمه هایی که به روح و روانت میزنه میتونه  روح تو رو کتک بزنه و آزار بده که تو این فیلم نمونه بارزش رو میشد دید و خب فکر نمی کنم این موضوع توی قانون چندان شفاف و روشن براش ماده و تبصره ای وجود داشته باشه .

راستش به نظرم ما دخترهایی که هنوز ازدواج نکردیم یه وظیفه مهم روی دوشمونه و اون توجه کردن به ریزترین مسایل اخلاقی شریک احتمالی زندگیمونه به نظرم ازدواج واقعا هندونه در بسته است و به قول خاله ام آدم باید علاوه بر دو تا چشم خودش 3 جفت چشم دیگه هم قرض کنه و خیلی دقیق و ریز بین باشه توی رفت و آمدهایی که میکنه .

* این مونولوگ فیلم آتش بس 1 بود از زبون آقای روان شناس که خیلی تو ذهنم مونده